TWÓRCA NOWOCZESNEGO, PIĘKNEGO MATERIAŁU ODZIEŻOWEGO- PROJEKTANT XXI WIEKU ADRIAN KUROWSKI

Będzie to artykuł o tym, jak stworzyć Polski, intrygujący, piękny odzieżowy materiał!

Wystarczy tylko głębsza pomysłowość projektantów!

 

 

 

Inspiracją moją do tego artykułu był młodziutki, stylowy projektant, którego poznałam na Gali „Kobiet Sukcesu”. Impreza ta odbyła się w Olsztynie 8 marca 2014 r. Poszłam tam celowo, aby poznać i przyjrzeć się pracy nowym, nieznanym jeszcze nikomu projektantom. Wyszukała ich Ilona Kanclerz,  kobieta która od wielu lat zajmuje się modą i promuje młodych, zdolnych projektantów na rożnych imprezach.

 

Opisze dziś zmagania Adriana Kurowskiego ze swoim projektem w kolekcji NEKRomantic, dla mnie osobiście jest to projektant XXI wieku, 21 latek, który nie tylko tworzy kolekcje, ale tworzy również swój indywidualny odzieżowy materiał, swoją tkaninę z której szyje! Kolekcja jego nie tylko przyciąga oko, ale również przenosi nas w inny świat, może nawet przyszłość?

Ten zdolny, skromny chłopak jest z Sosnowca, głowę przepełnioną ma znakomitymi pomysłami w ubiorze i stylizacji.

 

(zdjęcia zrobione w garderobie przed pokazem podczas Gali Kobiet Sukcesu w Olsztynie 8 marca 2014 r.)

 

 Nie mogłam się oprzeć, aby nie zapytać jego o kilka rzeczy, oto moja rozmowa z tym pomysłowym projektantem:

 

 

Adrianie, bardzo intryguje mnie to co ukończyłeś, czy była to szkoła związana z szyciem? Modą? Bo jesteś w tym tak mocno profesjonalny…

 

Adrian Kurowski:  

Tak, ukończyłem Sosnowiecki Zespół Szkół Projektowania i Stylizacji Ubioru.

Powiedz mi, cóż to za przedziwna, intrygująca kolekcja, czymś się inspirowałeś tworząc ją?

Adrian Kurowski:  

Kolekcja ,,NEKRomantic’’ to brama to enigmatycznego świata Zdzisława Beksińskiego. Dla ludzi fashion victim i swag’u nie jest zrozumiana. Nie jest nastawiona na komercje. Jest to upust moich chorych i enigmatycznych wyobrażeń na temat świata, w jakim chciałbym żyć.

 

Ile czasu zajęło Ci przygotowanie tej kolekcji, jak do tego doszło, sam ją tworzyłeś czy ktoś Ci przy niej pomagał?

  

Adrian Kurowski:  

Samo projektowanie zajęło mi rok czasu. Miała to być kolekcja, która zaprezentuje mnie, moją osobowość i to co będę chciał w życiu robić. Projekty powstały tak naprawdę w jedną noc. Nie miałem żadnej wizji w głowie, natchnienia. Usiadłem i narysowałem. Kilka dni później oddałem ją do oceny i nawet nie zdawałem sobie sprawy co narysowałem. Kolekcja została zaakceptowana. Zaczęła się skrupulatna analiza techniczna czegoś co miało być ulotne, sensualne i miało tylko pozostawić delikatne wrażenie.

 

Powiedz mi proszę, sam to szyłeś? Bo jest to wszystko tak doskonale uszyte i skąd wziąłeś tak cudowne materiały? 

 

Adrian Kurowski:

Wraz z moją szkolną grupą szyjącą, wybrałem transparentne siatki, połączone z czarnymi topornymi tkaninami. Rentgenowskie szwy miały ukazać konstrukcje ubrań i były idealne. Laserowe cięte ciernie były ręcznie naklejane. Plisy z modulowanych kolorystycznie tkanin, też były ręcznie doszywane. Na końcu powstawały maski. To one dla mnie były w tym projekcie najważniejszą w sumie rzeczą. 

 

 

A modelki? Tworzysz stroje na jakieś specjalne rozmiary? Masz swoje ideały? Twoje projekty są dość seksualne, widać na nich majtki, gołe kawałki ciała, nie miałeś z tym problemów? To Cię kręci, dlaczego?

 

Adrian Kurowski: 

Modelka-pojęcie w dzisiejszych czasach zbyt nadużywane. Nie mam swoich ideałów. Zawsze jednak mają być one gotowe stanąć toples na ruchliwej ulicy, sensualne, nie mają prawa sięwstydzić swojego ciała, a co najważniejsze dla mnie-muszą jednym gestem, pozą pokazać więcej niż 200 minutowy film. Inspiracje mam dziwne. Anatomia ludzka i sadyzm ciała był np.. inspiracją moją poprzedniej kolekcji.

 

OK, rozumiem, w czym szukasz swojej inspiracji?

 

Adrian Kurowski:  

W tym roku inspirowałem się Narnią w wersji dla dorosłych. Szukam inspiracji w sztuce, filmach, czasem w muzyce.  Dziwnie to zabrzmi, ale poszukuje patologicznych i dysfunkcyjnych ludzi naturze, którzy będą też natchnieniem. Czytam także o chorobach psychicznych i obrazach ludzi, jakie widzą w tym ich cierpieniu. W skrócie jestem dziwny…

 

Dobrze, taki jesteś, a jaki jesteś w tej całej obróbce z materiałem? Kim jesteś na co dzień, projektantem? Czy masz też inne wcielenia? :-)

 

Adrian Kurowski: 

Ogólnie to kolekcji nie wykonuje, robię pojedyncze rzeczy, które mają być w pewnym sensie uchwyconą moją emocją, bądź jakimś bodźcem. Nie kreci mnie stanie na wybiegu. Nie szukam sławy, splendoru.

Projektowanie mimo, iż jest całym moim życiem, to na co dzień pracuje, jako stylista prywatnych osób i to właśnie często dla nich też projektuje swoje ,,dziwne’’ kostiumy.  Poniekąd jest to oderwanie od tej mojej inności. Odpowiadając Ci na te pytania już właściwie myślę również nad doborem kryształków do sukni ślubnej, której góra będzie przypominać szkielet ludzki tylko z kryształków, a dół będzie śmietankowy.

Zaraz też będę pakował swoje projekty i jadę do teatru na przymiarki.

 

Czym jest Adrianie moda dla Ciebie?

 

Adrian Kurowski:  

W sumie nasuwa mi się jedna myśl. Pasja jest wtedy kiedy masz więcej złych z nią wspomnień niż dobrych. Tak właśnie jest z modą dla mnie. Jest ona dla  mnie terapią w świecie anorektycznych i wynaturzonych ludzi z idealną cerą. Zasłaniam twarze modelkom, bo sam nie mogę na swoją patrzeć co dzień rano, podczas mycia zębów.

Każdy mankament mojej cielesności uwydatniam. Każdemu zrobionemu projektowi dodaje wspomnienie, mój stan psychiczny. Pokazuje w każdym projekcie moją własną afirmację. Afirmację zaklętą w modzie…

 

Niesamowity, ale jak świadomy siebie, młody człowiek, tym projektem otworzył mi oczy na wiele innych spraw, które wydawały się niemożliwe do wykonania tu u nas w Polsce, choćby ta akcja z materiałem, ten pomysł, te plisy, przyklejane! Doskonałe! Doskonałe!

 

Nie ukrywam, że gdy zobaczyłam materiał ten na modelkach, to zastanawiałam się jak on go zdobył, w jakim kraju kupił? A tu proszę, on go zwyczajnie również stworzył, razem z krojem projektów, zaprojektował!

Adrianie, dziękuję… dziękuję za te wszystkie Twoje cenne informacje, za rozmowę, za ten wywiad, za to, że Cię poznałam, za to, że jesteś takim właśnie kreatywnym człowiekiem!

 

Pozwoliłam sobie przygotować te wszystkie zdjęcia, które dostałam od Adriana w mój indywidualny sposób, niektórzy nie lubią napisów na zdjęciu, ja natomiast przy takich pracach, uważam je za konieczność! :-)